Het nestje verjaart!

22 juni 2021 – Net een teek verwijderd bij Troost. Ze liet het niet alleen heel rustig gebeuren, ze bleef achteraf op haar rug liggen, met haar pootje naar me wenkend alsof ze wou zeggen: zoek maar verder, wie weet heb ik er nog. 🙂 Ze vond de aandacht die ze van ons kreeg dus helemaal goed. Kruidje-roer-me-niet die als enigste van het nest in een hoekje van de werpkist wegkroop, piepend omdat ze de wereld al teveel vond, die gromde als je haar oppikte, die naar je neus hapte telkens als die dicht in de buurt kwam, die puppy is een heftige knuffelaar geworden. Nog altijd op haar voorwaarden: ze controleert graag met haar poot, moet altijd ook weer weg kunnen, maar haar kopje vindt als maar vaker de weg naar mijn voet of mijn hand en altijd als er iets spannends is in haar omgeving – een jas in een vreemde vorm, een mens die ze nog niet kent, een voorwerp dat er al lang staat maar dat ze voor het eerst lijkt op te merken – dagelijks dus, dan komt ze tegen me aan leunen. Ze legt haar kopje graag in mijn handen en knijpt haar ogen dicht als mijn vingers haar hals strelen. Met een tevreden kreuntje zinkt ze weg in totale verheerlijkte ontspanning. Het gewicht van dat kopje in mijn handen, onbeschrijfelijk wat dat met een mens doet.
Kwikzilver als ze is, blaft ze het volgende moment alweer luidt en opgewonden om iets wat alleen de honden kunnen horen. Haar hele lijf is dan een brok stijve spanning, die er zich ook weer even snel uit laat masseren met lange aaien over de hele romp.
Als ik door het huis loop, is ze altijd in de buurt. Een zachte tik van haar natte hondensnoet tegen mijn been of mijn hand zegt me waar ze is. Als ik iets doe, dan gaat ze zitten en houdt met haar intelligente apen-oogjes al mijn bewegingen nauwlettend in de gaten. Alsof ze aan het leren is. Ze is ook aan het leren, denk ik. Ze geeft vaak een soort commentaar: smakt met haar lippen of stoot haar adem uit tussen een zucht en een blaf. Als ze kon praten… Maar ze kan ook praten.
En als er weer iets spannends is, of ze heeft me eventjes niet gezien, dan houdt ze me staande en springt op, mikt haar pootjes netjes in mijn handen en stuurt haar lange tong richting mijn mond – de enige echte hondenbegroeting – als om te zeggen, waar was je? Ik had je nodig! Ze reageert op alles heftig en kalmeert ook even snel. Het grootste compliment is haar vertrouwen in ons.
Ze is niet alleen een aapje, ze is ook een beetje een kat. Als ik op een stoel zit dan kan ze bovenop me wippen zoals alleen een kat dat kan: zonder aanloop, als een springveer schiet ze in de lucht en uit het niets zit ineens dat 20kg stevige hondenkatje op mijn schoot. Ze doet het als ze steun zoekt. Ze doet het ook als ik het haar vraag, als ze zin heeft om me een plezier te doen welteverstaan.
Met mijn ogen nog dicht ’s morgens weet ik onmiddellijk wie me wakker likt: Troost doet het onverhoeds met een sprong uit het niets, slobber slobber en dan is ze weer weg. Silva komt rustig aansluipen, manoeuvreert zich op het gemak voorzichtig tussen ons in en installeert zich dan net daar waar ik mijn gelaat niet meer uit het bereik van haar lange tong kan brengen. Gelukkig draait ze dan haar lieve kop richting ander baasje die een zelfde lading liefdevol speeksel krijgt. Troost springt er meestal nog eens bovenop en nestelt zich erbij want jaloers en bezitterig is ze ook: als Silva teveel aandacht krijgt, begint ze venijnig mama’s poten te vlooien met haar voorste tanden. Er ontsnapt haar dan een gefrustreerde lange lage kreun die uit haar darmen lijkt te komen. Zo start elke dag met wat hondendrama en een heerlijke hondenfamilieknuffelsessie. Tegen dat ik opsta, ben ik alweer een gelukkig mens.

Morgen wordt ze één jaar, onze Troost, samen met haar broers en zussen. Nog altijd is ze onze baby, nog lang niet volwassen, gelukkig. Zo expressief, zo communicatief, zo gevoelig, zo aanwezig en alert, zo lief en aandachtig, ze charmeert en vertedert iedereen die haar leert kennen. Ze heeft haar naam niet gestolen, onze Troost.